در فرهنگ اغلب مناطق ایران رسم بر آن است که برای نوزادِ اول وسایل موردنیاز، توسط خانوادهٔ عروس تهیه می‌شود و به خانهٔ عروس و داماد می‌فرستند. سیسمونی را بعد از ماه ششم و معمولاً در ماه‌های طاق (فردِ) حاملگی و اغلب در ماه هفتم می‌فرستادند. در روز ارسال سیسمونی معمولاً خانوادهٔ داماد برای ناهار به خانهٔ پدر عروس دعوت می‌شده‌اند. در گذشته، سیسمونی از این موارد تشکیل می‌شده‌است:

یک تا هفت قباچه (در سایزهای گوناگون برای نوزاد توخشتی (تازه‌متولدشده) تا کودک سه یا چهار ساله. کلاه کوچک به تعداد لباس‌ها از جنس ترمه یا مخمل آستردار برای زمستان و از جنس اطلس برای تابستان. همچنین لچک سفید و کمرچین و سینه‌بند پنبه‌ای از جنس ململ یا ابریشم (به تعداد لباس‌ها، کهنه از جنس چیت، مشمع، تشکچه، بالشتک پَر قو یا پشم شتر، قنداق، گوشواره و النگو برای دختر و کارد چوبی با غلاف مخمل برای پسر، یک عدد ننو (گهوارهٔ تابستانی) و یک گهوارهٔ چوبی، رختخواب بچگانه، پستانی (وسیله‌ای پارچه‌ای که در آن نبات می‌گذاشتند و کار پستانک‌های پلاستیکیِ امروزی را می‌کرده‌است)، آردِ برنج، زعفران و هل، عروسک پنبه‌ای (برای دختر) و اسب چوبی، تیله و مهره برای پسر به‌همراه انواع طلسمات!